Vliegvissen is voor mij het mooiste wat een mens kan doen.
In of aan het water staan en helemaal gefocust zijn op je vlieg of de tip van je vliegenlijn, weg van deze hectische wereld. De vlieg dáár te presenteren waar jij denkt dat de vis te verleiden is.

Het is voor mij geen hobby meer maar een levensstijl.
Steeds verder verdiepen in de materie van het hoe en waarom.
Geweldig als je dan denkt dat je het weet en er later achter komt dat je het stiekem toch niet bij het juiste eind had.
Er zijn dan ook wat van die dagen, maanden en jaren van blijdschap en frustraties aan voorbij gegaan.
Tijd om lekker te gaan vissen op “mijn Geul”, kom je daar en is het water bruin.
Ga ik maar naar huis of trek ik de trukendoos open om toch een paar vissen te vangen?
De keuze is snel gemaakt, vissen natuurlijk!

Steeds meer mensen vragen of je ze kunt helpen met het werpen en het vissen.
Dat wil ik natuurlijk wel maar ik wil op het werpgebied niemand fouten aanleren die hem of haar later problemen opleveren.

Ik was er als de dood voor om iemand iets fout aan te leren, één fout is snel aangeleerd maar beslist niet snel afgeleerd.
Nog dieper in het mysterie duiken van de mechanica van het werpen.
Ik realiseerde mij dat je als vliegvisinstructeur precies moet weten waar je het over hebt!
Het werd dus tijd om een instructeurs examen te doen om zo doende te weten te komen of mijn “know how” voldoende was.
Ik wilde niet één van die niet-gecertificeerde instructeurs zijn, want hoe kan iemand nou zien of ik wel de kwaliteiten bezit die hiervoor nodig zijn?
Zo gezegd, (en achteraf gezien) zo gedaan.